Radzenie sobie z trudnymi nastolatków

Kompleks zachowanie nastolatka rzadko bezinteresownej i często ma charakter obiektywny. Dlatego też metody pracy z trudnych nastolatków powinna przede wszystkim opierać się na relacjach rodziców z dziećmi. Czasami dzieci w okresie dojrzewania często oprzeć ścisłe limity że mają one określone. Taka reakcja protest może być odzwierciedlone w różnych odchyleń w zachowaniu. W większości przypadków reakcje te występują nieświadomie, ale często dorośli uważają, że dziecko robi od złośliwości i w pełni zrealizowane. Radzenie sobie z trudnymi nastolatków jest ona oparta na budowaniu zaufania i identyfikacji przyczyn złego zachowania, jeżeli nie są one związane z problemami zniszczenia rozwoju psychofizycznego.

praca edukacyjna z trudnych nastolatków

Bardzo często w edukacji rodziców i nauczycieli pozwalają te same błędy. Kiedy dzieci stają się dorosłe zgodności zepsute, jeśli zbyt sztywna postawa jest „false edukacja”, w przypadkach uporczywych dziecka trzeba pokazać opór, ale nie złamać jego wolę i charakter, czasami najlepszym rozwiązaniem przychodzi poprzez kompromisy. Również, gdy konflikt między dwoma rówieśnikami, nauczycielami nie może zająć ktoś inny, trzeba być w środku. Kiedy dorośli wymagają bezwzględnego posłuszeństwa, ogranicza zdolność dziecka do opracowania opinii, aby stać się niezależnym i bardzo często prowadzi do zachowań agresywnych lub odwrotnie, do sztywności i izolacji.

Praca z psychologiem trudnych nastolatków jest integralną udział w procesie korekcji zachowania. Ale jest to skomplikowany proces, jak psycholog będzie musiał znaleźć możliwości motywowania nastolatka w nowym kierunku swojej drodze. Zazwyczaj w tym okresie dzieci nie chcą pracować, uczyć się, a więc ogólnoustrojowe.

Ponieważ przyczyna jest w dużej mierze odbiegające od normy zachowanie trudny nastolatek leży w niedociągnięć szkolenia, praca z rodzicami - jako obowiązkowego elementu w procesie korekcji.

Pozytywny wynik w indywidualnej pracy z trudnych nastolatków jest w dużej mierze zależna od tego, czy wierzył, że nauczyciel (lub rodzic) w możliwości dziecka zmienia perspektywę.